نکاتی جذاب در مورد مجموعه برنامه «ایران سلامت» شبکه یک

نکاتی جذاب در مورد مجموعه برنامه «ایران سلامت» شبکه یک 

(دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه)

 امروز پنج شنبه۱۹تیر۱۴۰۴ بعد از هفته ها همکاریمان با برنامه ایران سلامت شبکه یک به اتمام رسید،برای تشکر از تیم همکاران این نوشته را منتشر می کنم:

مجموعه برنامه «ایران سلامت» از شبکه یک صدا و سیما یکی از برنامه‌های شاخص در حوزه سلامت و بهداشت عمومی است که با هدف افزایش آگاهی جامعه نسبت به موضوعات پزشکی، پیشگیری از بیماری‌ها و سبک زندگی سالم طراحی و پخش می‌شود. این برنامه در قالب مستندهای کوتاه، گفت‌وگوهای تخصصی، و آموزش‌های کاربردی تلاش می‌کند تا اطلاعات علمی و کاربردی را به زبان ساده و قابل فهم برای مخاطبان عام ارائه دهد.

«ایران سلامت» برنامه‌ای آموزشی و اطلاع‌رسانی است که محوریت آن ترویج سلامت فردی و اجتماعی است. این برنامه به موضوعاتی همچون پیشگیری از بیماری‌ها، تغذیه سالم، ورزش، سلامت روان، بهداشت محیط، و تازه‌های پزشکی می‌پردازد. هدف اصلی این برنامه ارتقای سطح دانش سلامت در جامعه و کمک به کاهش بار بیماری‌ها و مشکلات بهداشتی است.

من فکر می کنم:ایران سلامت ویژگی‌هایی دارد که آن را برای مخاطب جذاب و در ذهنش ماندگار می کند، از جمله این ویژگیها به موارد زیر می توان اشاره کرد:

_محتوای علمی و به‌روز: برنامه با حضور متخصصان حوزه پزشکی و سلامت سعی دارد جدیدترین یافته‌ها و توصیه‌های علمی را به مخاطبان منتقل کند.

_زبان ساده و قابل فهم: برای اینکه مخاطبان عام بتوانند مطالب را به راحتی درک کنند، از زبانی ساده، قابل فهم و بدون پیچیدگی‌های علمی استفاده می‌شود.

_تنوع موضوعات: از بیماری‌های شایع تا سلامت روان، تغذیه و ورزش، برنامه موضوعات متنوعی را پوشش می‌دهد.

_تعامل با مخاطبان: برخی قسمت‌های برنامه پاسخ به سوالات بینندگان و مشاوره‌های رایگان دارد که به افزایش تعامل و جذابیت برنامه کمک می‌کند.

_تاکید بر پیشگیری: تأکید اصلی برنامه بر پیشگیری و سبک زندگی سالم است تا مخاطبان بتوانند از بیماری‌ها دوری کنند.

به نظر بنده این برنامه نقاط قوت زیاد دارد از جمله :

_اعتبار علمی: استفاده از کارشناسان و پزشکان متخصص اعتبار علمی برنامه را بالا می‌برد و مخاطبان به اطلاعات ارائه شده اعتماد بیشتری دارند.

_دسترسی گسترده: پخش از شبکه یک سیما که پرمخاطب‌ترین شبکه تلویزیونی کشور است، امکان دسترسی بسیاری از اقشار جامعه را فراهم می‌کند.

_ترویج فرهنگ سلامت: در جامعه‌ای که مشکلات مربوط به سلامت و بیماری‌ها رو به افزایش است، برنامه نقش مهمی در آموزش عمومی دارد.

_فرمت جذاب: ترکیب مستندهای کوتاه، مصاحبه و پاسخگویی به سوالات باعث شده برنامه از یکنواختی خارج شده و جذابیت بیشتری داشته باشد.

با عرض پوزش از عوامل برنامه در اینجا چند نقطه ضعف برنامه را که به ذهنم می رسد جهت بهبود آن ذکر می کنم :

-محدودیت زمان: برنامه به دلیل محدودیت زمانی امکان پرداخت عمیق به برخی موضوعات مهم را ندارد.

-عدم بهره‌گیری از فناوری‌های نوین: استفاده کم از فضای مجازی، شبکه‌های اجتماعی و اپلیکیشن‌های تعاملی باعث شده که تعامل با نسل جوان کمتر باشد.

-ضعف در استمرار آموزش: برخی موضوعات نیازمند آموزش‌های پیوسته و طولانی‌مدت هستند که برنامه به صورت پراکنده به آنها می‌پردازد.

-عدم تنوع در قالب برنامه: تکرار فرمت مشابه ممکن است باعث کاهش جذابیت در بلندمدت شود.

(راهکارهای پیشنهادی برای بهبود برنامه ایران سلامت)

_افزایش بهره‌گیری از فضای دیجیتال و شبکه‌های اجتماعی: راه‌اندازی کانال‌های اختصاصی در بله، سروش، ایتا، روبیکا، اینستاگرام، تلگرام، آپارات، یوتیوب و انواع بلاگها جهت انتشار کلیپ‌های آموزشی کوتاه، برگزاری لایو با متخصصان و پاسخگویی به سوالات مخاطبان

_توسعه قالب‌های برنامه: استفاده از قالب‌های متنوع‌تر مانند مستندهای میدانی، گزارش‌های تحقیقی، پویانمایی‌های آموزشی و مسابقات سلامت محور برای جذب بیشتر مخاطبان.

_افزایش مدت زمان برنامه و یا ساخت مجموعه‌های مکمل: برای پرداخت عمیق‌تر به موضوعات تخصصی، می‌توان برنامه‌های مکمل یا ویژه با مدت زمان طولانی‌تر تولید کرد.

_تعامل بیشتر با مخاطب: ایجاد بخش‌هایی در برنامه که مستقیماً به سوالات و مشکلات مخاطبان می‌پردازد و یا به شکل چالش‌های سلامت محور فعالیت می‌کند.

_استفاده از فناوری‌های نوین: استفاده از اپلیکیشن موبایل جهت آموزش و پایش سلامت، که مخاطب بتواند همزمان با برنامه، آموزش‌های بیشتری دریافت کند و سلامت خود را رصد کند.

_تمرکز بر سلامت روان: با توجه به اهمیت سلامت روان در جامعه امروز، بخش اختصاصی و پررنگ‌تری به این حوزه اختصاص یابد.

لازم به ذکر است: نویسنده گزارش دکتر بقایی حدود دو ماه اخیر را به عنوان تکنسین استودیو و تصویربردار۴ با مجموعه برنامه ایران سلامت همکاری داشتند. 

#ایران_سلامت

#شبکه_یک

#برنامه_علمی

#مستند_پزشکی

× روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

من درد می شناسم، همدلی برایم خیلی مسخره است، در سکوت دنبال درمانم.

من درد می شناسم، همدلی برایم خیلی مسخره است، در سکوت دنبال درمانم.
( دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه )

من درد را می‌شناسم، نه در حد شنیده‌ها یا قصه‌هایی که میان آدم‌ها دست‌به‌دست می‌شود، بلکه از نزدیک، از عمق جان، از روزهایی که گره در گلو داشتم و لبخند بر لب. درد برای من فقط یک تجربه نیست، بخشی از هویت من است. من با درد بزرگ شدم، با آن راه رفتم، درس خواندم، شکست خوردم، برخاستم، و هر بار بیشتر از قبل فهمیدم که درد فقط زخم نیست؛ یک پیام است، یک محرک، یک دعوت به تغییر.
همین درد بود که مرا هل داد سمت پژوهش، سمت توسعه. وقتی دیدم چقدر از رنج‌هایم ریشه در نبود راه‌حل، نبود فهم، و گاهی فقط نبود یک سؤال درست دارد، تصمیم گرفتم خودم آن پرسشگر باشم. تصمیم گرفتم به جای اینکه فقط قربانی مسئله باشم، بخشی از راه‌حل باشم. مشاور تحقیق و توسعه شدن، برای من شغل نبود، نوعی پاسخ دادن بود به آن همه بی‌پاسخی.
سال‌ها طول کشید تا بفهمم آن دردهایی که روزی از آن‌ها فرار می‌کردم، در واقع راه‌بلد من بودند. آن‌ها به من یاد دادند که تغییر از دل رنج آغاز می‌شود. امروز اگر به گفت‌وگویی دعوت شوم، اگر پای تحلیل طرحی بنشینم، یا همراه تیمی شوم که به دنبال پیشرفت است، این را خوب می‌دانم: من تنها با عقل و علم خود نیامده‌ام، من با زخمی آمده‌ام که حالا به زبان مشترک رشد و نوآوری بدل شده.
درد اگر درست دیده شود، چراغی‌ست. و من حالا، چراغ به دست، در مسیر تحقیق و توسعه قدم می‌زنم.
و این نشانه ای کوچک از روزهای پردردم ...
بدون چتر زیرباران، بی پناه در شبکه باران
( حجت بقایی )

درد که داری
و زبانت را به آن بسته‌ای
کسی نمی‌فهمد
و این درد، سنگینی‌اش
می‌شود شعری تلخ و بی‌صدا
که هیچ‌کدام از مدیران
هرگز نخواهند دید
هرگز نخواهند خواند
و من
همچنان در این سکوت سرد
آزاد ولی در بند
با دلی که فریاد می‌کشد
و هیچ‌کس نمی‌شنود
دلم را
در کوچه‌های بی‌نام رها کرده‌ام
جایی میان عبور آدم‌هایی
که فقط رد می‌شوند
نه نگاه می‌کنند
نه می‌مانند
سکوتم
از هر فریادی بلندتر است
اما کسی نمی‌شنود
که این صدا
از عمق استخوان‌های شکسته‌ام
برمی‌خیزد
دنیا
به تنم خراش انداخته
با دست‌هایی که وانمود می‌کنند
دست‌انداز نیستند
دستِ یاری‌اند
اینجا
لبخندها همه
پشت نقابند
کلمات
خنجرهایی‌هستند
با لبخندِ پوشالی
و همدلی
افسانه‌ایست که
در شعرهای قدیمی گم شده
برای تکه‌ای نان
آدم‌ها
پشتت را چنان خالی می‌کنند
زیرابت را چنان می زنند
که سایه‌ات هم جرأت نمی‌کند
دنبالت بیاید
و من
هنوز ایستاده‌ام
بی‌چتر
زیر بارانی
که اسمش زندگی‌ست
و در محلی که
اسمش شبکه باران است
---
حجت بقایی
---------
این شعرم را خیلی دوست دارم، ولی حیف که تلخ است، چه کنم از ۹۴ تا ۹۶ سخت ترین روزها را گذراندم ....

https://solhosazesh.blog.ir/1396/08/19/%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%DA%86%D8%AA%D8%B1-%D8%B2%DB%8C%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%8C-%D8%A8%DB%8C-%D9%BE%D9%86%D8%A7%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B4%D8%A8%DA%A9%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86

+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

نقش پنهان پادگان انبار نفت رشت در تاریخ جنگ جهانی دوم از نگاه دکتر بقایی

سکوت پادگان رشت بوی خون می‌داد،
نقش پنهان پادگان انبار نفت رشت در تاریخ جنگ جهانی دوم از نگاه دکتر بقایی

 (دکتر حجت بقایی؛ پژوهشگر، مشاور تحقیق و توسعه)

در میان لایه‌های فراموش‌شده‌ تاریخ محلی ایران، گاهی صداهایی به گوش می‌رسد که نه از دل آرشیوها، بلکه از کوچه‌ها و حجره‌ها برمی‌خیزند. روایت‌هایی که رسمی نیستند، اما حقیقت دارند. یکی از این صداها مربوط به واقعه‌ای است که گفته می‌شود در شهریورماه ۱۳۲۰، هم‌زمان با اشغال ایران توسط متفقین، در حوالی پادگان انبار نفت رشت رخ داد؛ جایی که امروز کمتر کسی حتی به آن به عنوان نقطه‌ای تاریخی نگاه می‌کند، اما زمانی مرکز یک فاجعه خونین بوده است.
آن‌طور که از زبان سالمندان و پیرمردان بازار رشت، و برخی نظامیان بازنشسته شنیده‌ایم، در آن ایام که ارتش سر در گم و پراکنده بود، پادگان مذکور هدف حمله هوایی ارتش سرخ شوروی قرار گرفت. اما پیش از آن، چند نفر از درون پادگان – که هویتشان در ابهام است – درهای آسایشگاه‌ها را بسته بودند. درهای آهنی، قفل شدند و راه فرار سربازان جوان و بی‌خبر از همه‌جا، بسته شد. بمب‌ها که فرود آمدند، صدای انفجار فقط دیوار را نلرزاند؛ استخوان تاریخ را شکستند،
و گوشهایش را کر کردند.
براساس روایت‌های شفاهی، شمار کشته‌شدگان تا چهار هزار نفر نیز برآورد شده است. جنازه‌ها آن‌قدر زیاد بود، که سبزه‌میدان، میدان مرکزی رشت، تبدیل شده بود به یک گورستان موقت. 
گفته می‌شود نه برای تشییع، نه برای احترام، بلکه برای جمع‌آوری و دفن اضطراری، آن‌ها را به آنجا آوردند. 
و بعد؟ 
سکوت. خاک. فراموشی.
آنچه این واقعه را تلخ‌تر می‌کند، فقط مرگ دسته‌جمعی سربازان نیست، بلکه این است که اکثر آن‌ها از خانواده‌های روستایی، فقیر، رعیت‌زاده و بی‌نام‌ونشان بودند. هیچ‌کس نبود که برایشان در روزنامه‌ها آگهی ترحیم بزند یا عکسهایشان را در قاب‌های چوبی بالای دیوارها نصب کند. 
نه نامه‌ای از پادگان به خانه‌های کاه‌گلی‌شان رسید، نه سنگ قبری با نامی. آن‌ها، مرده‌هایی بودند که تاریخ رسمی ترجیح داد از کنارشان بگذرد.
به عنوان مشاور تحقیق و توسعه ، بارها گفته‌ام که تاریخ صرفاً آن چیزی نیست که در کتاب‌ها می‌خوانیم. گاهی تاریخ، آن چیزی‌ست که مردم در حافظه‌ی زنده خود حمل می‌کنند. گیلان، به ویژه رشت، مملو از چنین خاطرات خاموشی‌ست که هیچ‌گاه به رسمیت شناخته نشدند. 
این مسئله ما را با پرسش‌های جدی روبه‌رو می‌کند: چرا این فاجعه در اسناد نظامی یا آرشیوهای ملی ثبت نشده؟ آیا سانسور بوده یا بی‌تفاوتی تاریخی؟ و مهم‌تر از همه: آیا ما وظیفه نداریم این روایت‌ها را مستند، گردآوری و بازنویسی کنیم؟
حقیقت این است که آن پادگان دیگر نیست. اما زمین، خاطره را فراموش نمی‌کند. تاریخ، اگر هم صبر کند، هرگز نمی‌بخشد. امروز که بیش از ۸۰ سال از آن بمباران گذشته، شاید تنها راه بازگرداندن حرمت آن سربازان گمنام، ثبت این روایت است. 
این وظیفه ماست، نه فقط به‌عنوان پژوهشگر، که به‌عنوان انسان.
ما باید به سراغ کهنسالان برویم، صدای آن‌ها را ضبط کنیم، آن خاطرات پراکنده را به هم متصل کنیم، و در نهایت این تاریخ خاموش را از تاریکی بیرون بکشیم. این نه احیای گذشته، که نجات وجدان امروز ماست.
#رشت
#تاریخ_رشت
+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

دکتر بقایی چه کارهایی برای آنان که به او اعتماد می کنند می تواند انجام دهد؟

واحد خبرکارگروه صلح و سازش// دکتر بقایی در صفحه شخصی خود مطلبی منتشر کزد که حاوی نکات جالب است ، دکتر بقایی در این مطلب نوشته است : 

از امروز ۱۶ تیر ماه ۱۴۰۴ طبق قولی که داده ام بعضی از طرحهایم را برای عموم منتشر می کنم،

شاید استفاده کنند :::

___________

دکتر بقایی چه کارهایی می‌تواند برای آنان که به او اعتماد می‌کنند انجام دهد؟

(در گفتگوی صمیمی با دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه)

به گزارش اخبار مدیریت // اعتماد، گنجی است که به سختی به دست می‌آید و به آسانی از دست می‌رود. دکتر حجت بقایی به عنوان مشاور تحقیق و توسعه، در گفتگو با خبرنگار ما مطالبی را گفت را حاوی نکات جالبی است ، دکتر بقایی گفت: زمانی که افراد و سازمان‌ها به من اعتماد می‌کنند، مسئولیتی سنگین بر دوش من قرار می‌گیرد تا این اعتماد را پاس بدارم و به بهترین شکل ممکن آن را به ثمر برسانم. به عنوان یک مشاور تحقیق و توسعه که ارتباطات نسبتا گسترده‌ای در استان‌های مختلف از جمله مازندران، البرز، تهران، خراسان، آذربایجان، خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد، کرمان، شیراز، اصفهان، قم و سایر نقاط دارم، و به واسطه عضویت در شوراها و کارگروه‌های مردمی در زمینه ارتباطات عام فعالیت می‌کنم، وظایف متعددی بر عهده دارم که در ادامه به تفصیل به آنها می‌پردازم.
مراحل را برای راحتی مخاطبین با الف ،ب،ج و ... تفکیک می کنم:
الف/به صورت دقیق نیازها را تحلیل کرده و راهکارهای علمی و عملی ارائه دهم :
اولین و مهم‌ترین کاری که برای افرادی که به من اعتماد کرده‌اند انجام می‌دهم، تحلیل عمیق نیازها و چالش‌های آنهاست. با تکیه بر تجربه تحقیقاتی و ارتباط مستقیم با دانشگاه‌ها و نهادهای علمی، اطلاعات به‌روز و قابل اتکا را استخراج می‌کنم و راهکارهای مبتنی بر شواهد و دانش نوین را ارائه می‌دهم. این کار منجر به تصمیم‌گیری‌های علمی و دقیق‌تر می‌شود که می‌تواند نتایج مثبت و پایدار برای همه طرف‌ها به همراه داشته باشد.
ب/ایجاد و تقویت پل‌های ارتباطی بین دانشگاه، صنعت و جامعه:
یکی از نقاط قوت من، دسترسی به شبکه وسیعی از دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی در استان‌های مختلف است. این امکان به من اجازه می‌دهد تا ارتباط موثر و سازنده‌ای میان دانشگاه‌ها، صنایع و جامعه برقرار کنم. از طریق این ارتباطات، پروژه‌های تحقیقاتی کاربردی شکل می‌گیرد که پاسخگوی نیازهای واقعی جامعه و صنعت باشد و همچنین فرصت‌های اشتغال و توسعه پایدار را فراهم کند.
پ/توسعه دانش و ارتقاء مهارت‌ها از طریق آموزش و ترویج علم:
با توجه به تجربه گسترده‌ام در برگزاری سمینارها، نمایشگاه‌ها، کارگاه‌های آموزشی و کنفرانس‌های خبری، تلاش می‌کنم که دانش و مهارت‌های نوین را به شکل جذاب و کاربردی به مخاطبان منتقل کنم. این فعالیت‌ها به مخاطبانم کمک می‌کند تا با آخرین یافته‌های علمی و تکنولوژیکی آشنا شوند و مهارت‌های خود را در زمینه‌های تخصصی ارتقاء دهند.
ج/تقویت ارتباطات رسانه‌ای و ایجاد موج‌های خبری موثر: به عنوان حجت بقایی که یک تکنسین فنی رسانه است و کسی که شناخت نسبی از سازوکار رسانه‌ها دارد، نقش مهمی در خبرسازی و ایجاد موج رسانه‌ای ایفا می‌کنم. با تولید محتوای جذاب و خبرسازی هدفمند، تلاش می‌کنم که پیام‌های مهم و موثر را به صورت گسترده و تاثیرگذار به جامعه منتقل کنم و از این طریق حمایت و همراهی بیشتری برای پروژه‌ها و ایده‌ها فراهم آورم.
د/مشاوره تخصصی و حمایت از تصمیم‌گیری‌های راهبردی:
با عضویت در شوراها و کارگروه‌های مردمی، و ارتباط و حمایت اساتید در رشته های مختلف، امکان مشارکت در تصمیم‌گیری‌های راهبردی و ارائه مشاوره تخصصی برای توسعه پایدار فراهم شده است. در این نقش، سعی می‌کنم که دیدگاه‌های علمی، تجربیات میدانی و تحلیل‌های دقیق را در اختیار تصمیم‌گیرندگان قرار دهم تا بهترین راه‌حل‌ها با توجه به شرایط بومی و ملی اتخاذ شود.
ن/حفظ شفافیت و پاسخگویی مستمر: یکی از اصول بنیادین من، شفافیت و پاسخگویی به مخاطبانی است که به من اعتماد کرده‌اند. تلاش می‌کنم همواره گزارش‌های دقیق و قابل فهم از روند پروژه‌ها، نتایج تحقیق‌ها و اقدامات انجام شده ارائه دهم تا شفافیت حفظ شده و اعتماد مخاطبان مستحکم‌تر شود.
م/پشتیبانی و همراهی مستمر در مسیر توسعه: اعتماد یک فرآیند پویاست که نیاز به نگهداری و تقویت دارد. از این رو، با ارائه خدمات مشاوره‌ای مستمر و به‌روزرسانی‌های علمی و خبری، همراهی مستمر با افراد و سازمان‌هایی که به من اعتماد کرده‌اند را حفظ می‌کنم تا در مسیر توسعه و پیشرفت آنها نقش موثری ایفا کنم.
در نهایت، آنچه من دکتر حجت بقایی می‌توانم برای کسانی که به من اعتماد می‌کنند انجام دهم، فراتر از ارائه مشاوره صرف است. من متعهد به ساختن ارتباطات پایدار، تولید دانش کاربردی، ایجاد فرصت‌های آموزشی، هدایت موج‌های رسانه‌ای مثبت و حمایت مستمر از توسعه پایدار هستم. این اقدامات، نتیجه اعتماد آنها را به بهترین شکل پاس می‌دارد و گامی موثر در پیشرفت علمی، اجتماعی و اقتصادی جامعه ما خواهد بود.
×گروه خبری اخبار مدیریت
+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

حضور آلفرد نوبل در رشت، فرصتی که هست ولی می‌سوزد

حضور آلفرد نوبل در رشت، فرصتی که هست ولی "می‌سوزد"
(دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه)

وقتی نخستین‌بار وارد رشت شدم، انتظار نداشتم ردپای یکی از چهره‌های بزرگ تاریخ علم و فناوری، در کوچه‌پس‌کوچه‌های این شهر شمالی ایران حضور داشته باشد. اما با کمی کنجکاوی و جست‌وجو، دریافتم که آلفرد نوبل؛ بنیان‌گذار جوایز نوبل و از چهره‌های ماندگار تاریخ نوآوری، مدتی از زندگی خود را در رشت گذرانده است. این واقعیت نه‌تنها برایم جالب و شگفت‌انگیز بود، بلکه به‌گونه‌ای نادیده‌گرفته‌شدنش برایم جذابتر هم بود؛ چرا که هنوز هم کمتر کسی حتی در خود رشت، از این موضوع آگاه است.
در همان ایام، انگیزه‌ام برای پژوهش و معرفی این موضوع چند برابر شد. گزارش نوشتم، مقاله منتشر کردم، و طرح‌هایی برای بهره‌برداری فرهنگی، توریستی و علمی از این واقعیت ارائه دادم. هدفم مشخص بود: این فرصت تاریخی می‌توانست رشت را به یک مرکز تبادل فرهنگی و علمی بین‌المللی تبدیل کند؛ اما در نهایت، آنچه نصیبم شد فقط چند تشویق بود... و تمام.
(نوبل در رشت؛ فرصت فراموش‌شده)
ماجرا ساده نیست. حضور آلفرد نوبل در رشت فقط یک «حاشیه تاریخی» نیست، بلکه سرنخی از پیوندهای عمیق‌ میان ایران و اروپا در قرن نوزدهم است. نوبل در مسیر فعالیت‌های صنعتی و تجاری خود، مدتی را در ایران و به‌ویژه در مناطق شمالی کشور سپری کرد. رشت در آن زمان، شهری بندری با ارتباطات تجاری فعال با روسیه و اروپا بود. نوبل، به عنوان یک مخترع و صنعتگر برجسته، طبیعتاً جذب این محیط شد.
این حضور، اگر به‌درستی مستند و معرفی شود، می‌تواند به‌شکلی مؤثر در برندسازی فرهنگی شهر رشت ایفای نقش کند؛ درست همان‌طور که شهرهایی مانند تسلا در صربستان یا کیپ‌تاون در آفریقای جنوبی از چهره‌های جهانی برای تقویت هویت و جذب گردشگر استفاده کرده‌اند.
[و اما من چه کردم؟]
برای اینکه این ایده را از حالت صرفاً شخصی خارج کنم، مکاتباتی با چند دانشگاه و مؤسسه پژوهشی در سوئد (زادگاه نوبل) داشتم. حتی پیشنهاد خواهرخواندگی شهر رشت با برخی شهرهای سوئد مطرح شد و چند نهاد سوئدی، با اشتیاق برای همکاری علمی و فرهنگی اعلام آمادگی کردند.
تصور کنید برگزاری یک هفته فرهنگی نوبل در رشت، همکاری‌های علمی مشترک، و حتی احداث یک خانه نوبل یا موزه کوچک در یکی از خانه‌های تاریخی رشت که به او یا دوره حضورش در این شهر اشاره داشته باشد. همه این‌ها فقط ایده نبودند؛ مستند بودند و قابلیت اجرا داشتند.
اما در نهایت، بی‌توجهی مدیران و نهادهای مرتبط، این طرح‌ها را در حد تشویق‌های شفاهی نگه داشت. فرصتی که بود، سوخت.
(چه می‌توان کرد؟ / فرصتی که هنوز هست)
این فرصت هنوز زنده است، اگرچه خاک‌خورده است. اگر بخواهیم از آن بهره ببریم، می‌توان چند گام مشخص برداشت:
_ثبت رسمی و پژوهشی حضور نوبل در رشت در قالب کتاب، مستند یا مقاله‌های علمی
_تأسیس یک مرکز مطالعاتی یا فرهنگی با نام نوبل برای ترویج علوم، فناوری و روابط فرهنگی ایران و سوئد
_تدوین طرح‌های گردشگری علمی-تاریخی که مسیر حضور چهره‌های جهانی در ایران را به گردشگران معرفی کند
_ایجاد تعامل فعال با بنیاد نوبل در سوئد برای برگزاری نمایشگاه‌ها، سمینارها یا رویدادهای فرهنگی مشترک
_استفاده از این فرصت در دیپلماسی شهری برای خواهرخواندگی، جذب بودجه‌های فرهنگی بین‌المللی و افزایش سرمایه‌گذاری خارجی در رشت
>سودهایی که رشت از این فرصت می‌برد:
_افزایش گردشگری فرهنگی از داخل و خارج کشور
_برندسازی علمی و فرهنگی شهر رشت در سطح ملی و بین‌المللی
_ایجاد اشتغال پایدار در حوزه گردشگری و فرهنگ
_توسعه روابط دانشگاهی و علمی با اروپا و سوئد
_افزایش حس هویت و غرور تاریخی در میان رشتوندان ،
و در پایان این نوشته کوتاه تاکید می کنم که : ما اغلب به‌دنبال فرصت‌های طلایی در دوردست‌ها می‌گردیم؛ در حالی که گاه این فرصت‌ها در حیاط پشتی خانه‌مان خاک می‌خورند. آلفرد نوبل در رشت زندگی کرده است. این فقط یک خاطره تاریخی نیست؛ سرمایه‌ای است برای آینده. کاش پیش از آن‌که این فرصت تماماً «بسوزد»، کسی آن را جدی بگیرد.
#رشت
#آلفرد_نوبل
#نوبل_در_رشت
#جاذبه_های_رشت
#گردشگری
+ روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

در جستجوی همدلی از نگاه دکتر بقایی: نگاهی از درون

در جستجوی همدلی از نگاه دکتر بقایی: نگاهی از درون

(گروه خبری اخبار مدیریت)

در یکی از گفتگوهای غیررسمی اما عمیق با دکتر حجت بقایی مشاور تحقیق و توسعه ، سخن از همدلی به میان آمد؛ واژه‌ای که این روزها زیاد شنیده می‌شود، اما کمتر دیده یا لمس می‌شود. او آرام سخن می‌گوید، اما نگاهش آکنده از تردید است: «احساس می‌کنم همدلی شعاری‌ست؛ ابزاری برای تحریک عمومی، نه کنشی درونی و واقعی. در میدان کار، به‌ویژه در حوزه‌های تخصصی، کمتر می‌توان همدلی را یافت که به کنش بدل شده باشد.»
او با اشاره به تجربه‌هایش در پروژه‌های بین‌رشته‌ای ادامه می‌دهد: «ما مدام از همدلی سخن می‌گوییم، ولی در عمل، رقابت، تعجیل، و سلطه‌جویی علمی بر بستر کار تیمی سایه می‌اندازد. در بسیاری از جلسات تیم تحقیق، افراد نه برای درک دیگری، بلکه برای اثبات خود حضور دارند. این‌گونه، همدلی بیشتر به تزیین گزارش‌ها و پاورپوینت‌ها بدل می‌شود.»
در سکوتی کوتاه، جمله‌ای به ذهنش می‌آید که با صدای نیمه‌بلند ادا می‌کند: «من خودم گاهی به دنبال همدلان در اطرافم می‌گردم. ببینم چه کرده‌اند، کجا مانده‌اند، چگونه ایستاده‌اند...» مکثی می‌کند، سپس اضافه می‌کند: «انگشت‌شمارند همدلان. نه این‌که مردم بی‌احساس باشند، نه. بلکه همدلی انرژی می‌خواهد، تمرکز، و نوعی فروتنی در برابر دیگری. این‌ها در فضای پرشتاب امروز، کالایی کمیاب شده‌اند.»
او از پروژه‌ای یاد می‌کند که در آن، یکی از پژوهشگران جوان، زمانی که تیم دچار اختلاف نظر عمیق شد، تلاش کرد با شنیدن فعال، بدون داوری، فضای گفتگو را باز نگه دارد. «او نقش همدل را بازی نکرد؛ همدل بود. بدون آن‌که واژه‌اش را بر زبان آورد. اما این اتفاق، استثنا بود. باقی ما، مشغول اثبات درستی خودمان بودیم.»
وقتی از دکتر بقایی می‌پرسم چرا چنین رفتاری نایاب است، لحظه‌ای فکر می‌کند. پاسخ می‌دهد: «شاید چون ما در نظام‌هایی رشد می‌کنیم که همدلی را به‌عنوان ابزار کنترل عاطفی می‌شناسند، نه کنشی اصیل. همدلی در چنین بستری می‌شود شعار یا تاکتیک. کمتر کسی آن را به‌مثابه شیوه‌ای از بودن می‌شناسد، یا بهتر بگویم: تمرین می‌کند.»
و شاید پاسخ همین‌جاست. همدلی تمرینی‌ست، نه فقط احساس. و چون تمرین نمی‌شود، در جهان علم و فناوری، که عرصه رقابت و نتیجه‌گرایی‌ست، محو می‌شود. اما او باور دارد هنوز هم می‌توان ردپای همدلان را یافت، هرچند نه در صفوف مقدم. گاهی در حاشیه، گاهی در پشت صحنه، کسانی هستند که می‌شنوند، می‌بینند، و بی‌آن‌که فریاد بزنند، همراهی می‌کنند.
و شاید همین سکوت‌های همراه، شکل واقعی همدلی باشد، همان‌که نه بر بنرها، بلکه در نبض رابطه‌ها جاری‌ست.
+گفتگوی غیررسمی با یک خبرنگار 
×روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

همدلی را باید عمل کرد، فقط احساس آن کافی نیست

همدلی را باید عمل کرد، فقط احساس آن کافی نیست

(دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه)

رفته بودم آستانه اشرفیه، مردم را دیدم، آدمها را دیدم، حرفهایشان را شنیدم، رنجشان را دیدم، و این باعث شد، که تا صبح فکر کنم و خروجی آن این دست نوشته است،
می توانستم طرح آن را جایی بدهم که بایگانی شود ، خوانده نشود و تحسین شوم ولی جهت اطلاع عموم منتشر می کنم، شاید افرادی پیدا شوند که بخواهند همدلی را به ظهور برسانند: 
( به نام او که حامی همه ماست)
در روزگار ما، دیدن درد دیگران کافی نیست. نمی‌توان فقط نگران شد، آه کشید و عبور کرد. جنگ، ویرانی به جا می‌گذارد؛ اما چیزی که بعد از فروکش کردن گلوله‌ها و دود باقی می‌ماند، جان‌های نیمه‌جان و دل‌های بی‌پناه است. مردمانی که هر چه داشتند از دست دادند، هنوز ایستاده‌اند، ولی چشم‌انتظار یک نشانه‌اند؛ نشانه‌ای از همدلی. و همدلی، تنها وقتی معنا پیدا می‌کند که به عمل درآید.
در چنین روزگاری، وظیفه ما روشن است. باید صدای مردم زخمی باشیم، نه فقط در حرف، که در حرکت. همین حالا وقت آن است که تمام توان‌مان را جمع کنیم و کاری بکنیم. کاری ماندگار.
تصور کنید تور کنسرتی به راه بیفتد، نه برای سرگرمی، بلکه برای زندگی. هنرمندانی که برای مردم می‌خوانند، برای زخمی‌ها می‌نوازند، و با صدای خود پلی می‌زنند بین دل‌ها. شهری پس از شهر، سالن به سالن، جمعیتی گرد هم بیاید تا نشان دهد هنوز امید هست. تمام درآمد این کنسرت‌ها صرف بازسازی خانه‌هایی می‌شود که فرو ریخته‌اند، و دل‌هایی که شکسته‌اند. سالن‌هایی که با همراهی مسئولان و مدیران فرهنگی در اختیار پروژه قرار می‌گیرد، هنرمندانی که بی‌چشمداشت می‌خوانند، و اسپانسرهایی که می‌خواهند کنار مردم باشند. این یک تور موسیقی نیست؛ این یک قافله همدلی‌ست.
در کنار آن، می‌توان مسابقه‌ای ورزشی به راه انداخت. رویدادی با چهره‌های محبوب ورزش و رسانه، با پوشش تلویزیونی، پخش زنده و حمایت برندهایی که امروز بیش از همیشه باید در کنار جامعه بایستند. مسابقه‌ای که نتیجه‌اش نه فقط روی تابلو امتیاز، که در تعداد خانه‌هایی‌ست که باز می‌شوند، در لبخندهایی‌ست که به کودکان برمی‌گردد. لباس‌ها و توپ‌های امضاشده حراج می‌شوند و درآمد آن صرف ساختن فردایی می‌شود که امروز نابود شده.
و این همه، آغاز راه است.
می‌توان نمایشگاهی برگزار کرد، از عکس‌ها و نقاشی‌هایی که جنگ را روایت می‌کنند و مقاومت را فریاد می‌زنند. می‌توان آثار هنری را به حراج گذاشت، نه برای ثروت که برای ترمیم و بازسازی.
کافه‌ها و فروشگاه‌هایی می‌توانند بخشی از فروش‌شان را وقف این راه کنند.
چالش‌های مجازی می‌تواند توجه نسل جوان را جلب کند و به هر "پست"، یک کمک واقعی پیوند بزند.
کارگاه‌هایی می‌تواند برگزار شود، جایی که هنرمندان و متخصصان تجربه خود را با دیگران شریک شوند و هزینه شرکت، کمک مستقیم باشد.
اما فراتر از تمام این‌ها، مهم‌ترین نکته شفافیت است. باید وب‌سایتی داشته باشیم که همه ببینند چه کرده‌ایم، چقدر جمع شده، چطور خرج شده و چه دستاوردی داشته‌ایم. کمک مردمی باید با اطمینان و اعتماد همراه باشد، و این جز با گزارش‌ مالی دقیق و عمومی به دست نمی‌آید.
چنین پروژه‌ای نه پیچیده است و نه دور از دسترس. فقط اراده می‌خواهد. تیمی که گرد هم بیاید، وظایف را تقسیم کند، زمان‌بندی دقیقی داشته باشد، مجوزها را بگیرد، و با همدلی واقعی حرکت کند.
دو ماه، فقط دو ماه زمان لازم است برای راه‌اندازی این حرکت.
و نتیجه‌اش، چیزی فراتر از کمک مالی خواهد بود: ایجاد یک جریان، یک فرهنگ. اینکه نشان دهیم جامعه هنوز زنده است، و نسبت به رنج دیگران بی‌تفاوت نمی‌ماند.
همدلی را باید عمل کرد.
حالا وقت آن است.
#همدلی
#کنسرت
#حجت_بقایی 
#نمایشگاه
#کارگاه_مدیریت 
#کارگاه_آموزشی 
#تور_کنسرت
#مشاور_تحقیق_و_توسعه 
#تحقیق_و_توسعه 
#ایران
#مصاحبه_اختصاصی
+ روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

روستای زرنق می تواند الگوی توسعه روستایی شود

روستای زرنق می تواند الگوی توسعه روستایی شود
(گروه خبری اخبار مدیریت)

در گفتگویی صمیمی با دکتر حجت بقایی، مشاور تحقیق و توسعه ،درباره پتانسیل‌های روستای زرنق از شهرستان هریس در استان آذربایجان شرقی، افق‌های روشن و فرصت‌های بی‌نظیری برای توسعه منطقه روشن شد. دکتر بقایی با نگاهی عمیق به ظرفیت‌های طبیعی و فرهنگی این روستا، اهمیت برنامه‌ریزی‌های جامع را در رشد پایدار کشاورزی و دامداری تأکید کرد.
روستای زرنق با خاک حاصلخیز و منابع آبی مناسب، ظرفیت بالایی برای توسعه کشاورزی دارد. مشاور تحقیق و توسعه اشاره کرد که بهبود شیوه‌های کشاورزی و استفاده از فناوری‌های نوین می‌تواند باعث افزایش تولید و کیفیت محصولات شود. همچنین دامداری در این منطقه جایگاه ویژه‌ای دارد و با توجه به اقلیم مناسب، پرورش دام سبک و سنگین می‌تواند به عنوان یک منبع درآمد پایدار برای اهالی مطرح شود.
اما تنها به توسعه کشاورزی و دامداری نباید بسنده کرد. بقایی، معتقد است که برنامه‌ریزی برای صادرات محصولات کشاورزی و دامی می‌تواند اقتصاد روستا را متحول کند. 
با شناسایی بازارهای هدف در داخل و خارج از کشور، زمینه مناسبی برای معرفی و فروش تولیدات زرنق فراهم خواهد شد. در این مسیر، همکاری با نهادهای دولتی و بخش خصوصی جهت ایجاد زیرساخت‌های لازم از اهمیت بالایی برخوردار است.
از سوی دیگر، تاریخ غنی و آثار باستانی منطقه فرصتی استثنایی برای جذب گردشگر به زرنق محسوب می‌شود. دکتر بقایی توضیح داد که با ایجاد امکانات گردشگری و معرفی جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی، می‌توان تعداد گردشگران را افزایش داد که این امر علاوه بر رونق اقتصادی، زمینه‌ای برای حفظ و احیای فرهنگ بومی خواهد بود.
بقایی، بارها به ضرورت جذب سرمایه‌گذار تأکید کرد و افزود که برای ایجاد انگیزه در سرمایه‌گذاران، باید زیرساخت‌های مناسب، امنیت سرمایه‌گذاری و برنامه‌های مدون ارائه شود. این موضوع مستلزم همکاری بین بخشی و ایجاد شبکه‌های حمایتی قوی است تا هم اهالی روستا و هم سرمایه‌گذاران بتوانند از فرصت‌های موجود بهره‌مند شوند.
در نهایت، دکتر حجت بقایی معتقد است که با نگاه جامع و هماهنگ به ظرفیت‌های کشاورزی، دامداری، صادرات و گردشگری، روستای زرنق می‌تواند به نمونه‌ای موفق در توسعه روستایی در آذربایجان شرقی تبدیل شود. این مسیر نیازمند همت جمعی و حمایت همه‌جانبه است تا روستا بتواند جایگاه واقعی خود را در عرصه اقتصادی و فرهنگی استان به دست آورد.
#زرنق
#توسعه_روستایی
#مشاور_تحقیق_و_توسعه 
×روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

نظریه مدیریتی مرد نمازخوان (طرحی از دکتر بقایی)

در دنیایی که مدیریت اغلب با فرمول‌های خشک، جداول عملکرد و اهداف کمی شناخته می‌شود، گاهی الگویی در میان ما هست که نه در اتاق جلسات بلکه در سکوت نمازخانه‌ها شکل می‌گیرد؛ الگویی به نام مدیریت به روش مرد نمازخوان. این نوع مدیریت نه فقط در گفتار، بلکه در رفتار، اخلاق، تصمیم‌گیری و حتی سکوت یک مدیر دیده می‌شود.
_مدیریت از جنس ایمان و اخلاص:
مرد نمازخوان، مدیری است که نگاهش به دنیا صرفاً مادی نیست. او در کنار تلاش و برنامه‌ریزی، به نیرویی فراتر از خودش باور دارد. نماز، تنها یک عبادت فردی برای او نیست؛ بلکه یادآوری دائمی مسئولیت، انصاف، درستکاری و توکل است. همین روحیه در تصمیماتش تأثیر می‌گذارد. گاهی از نظر دیگران برخی تصمیم‌های او غیرعقلانی یا پرریسک است، اما به نتایجی ختم می‌شود که انگار معجزه‌ای در پشت صحنه بوده است.
[[در واقع، این معجزه نیست، اخلاص است.]]
اخلاص یعنی نیت پاک، کار برای رضای خدا و نه برای تملق دیگران یا کسب منافع شخصی. چنین مدیری حتی اگر اشتباه کند، چون نیتش پاک است، مسیر درست را پیدا می‌کند و برکت در کارش باقی می‌ماند.
(تأثیر بر اطرافیان)
مرد نمازخوان فقط خود را نمی‌سازد؛ بلکه اطرافیانش نیز از مدیریت او بهره‌مند می‌شوند. او صادق است، اهل غیبت و دروغ نیست، با عدالت برخورد می‌کند، حواسش به رزق حلال است و سعی دارد باری از دوش دیگران بردارد، نه آنکه سنگینی بر دوششان بگذارد.
کارمند یا زیردستی که در کنار چنین مدیری کار می‌کند، حس امنیت، اعتماد و آرامش دارد. رشد می‌کند، انگیزه می‌گیرد، و در نهایت، محیط کاری تبدیل به فضایی سالم، اخلاقی و الهام‌بخش می‌شود.
_تفاوت مرد نمازخوان با مدیر متظاهر: نباید اشتباه کرد. نمازخوان بودن ظاهری با مرد نمازخوان واقعی فرق دارد. کسی که تنها ادای نماز را در بیاورد، ولی در عمل ظلم کند، دروغ بگوید یا از مسئولیت فرار کند، مصداق این روش نیست.
مرد نمازخوان واقعی همان کسی است که نماز، روحش را شفاف کرده، و این شفافیت در تمامی رفتارهای مدیریتی‌اش جریان دارد.
_می‌شود همه مرد نمازخوان باشند:
مدیریت به روش مرد نمازخوان، مخصوص قشر خاصی نیست. هر کسی که نیتش را خالص کند، به ارزش‌های الهی پایبند باشد، مسئولیتش را به‌درستی انجام دهد و در خلوت خود با خدا ارتباط داشته باشد، می‌تواند به این روش برسد. رمز آن در اخلاص، توکل، و مراقبت دائمی از نیت است.
{و نکته پایانی}
امروز که بیشتر از همیشه نیازمند الگوهای اخلاق‌محور در مدیریت هستیم، شاید بد نباشد به سادگی رفتار یک مرد نمازخوان برگردیم. مدیریتی بی‌ادعا، اما عمیق. با برکتی که نه فقط در اعداد و گزارش‌ها، بلکه در دل‌ها و رضایت آدم‌ها خودش را نشان می‌دهد.
#نظریه
#حجت_بقایی 
#کارگاه_مدیریت 
#کارگاه_آموزشی 
#مشاور_تحقیق_و_توسعه 
#تحقیق_و_توسعه 
#مقاله
+ روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

گفت‌وگو با دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه در مورد احیای روستای آل بویه

گفت‌وگو با دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه در مورد احیای روستای آل بویه

دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه در گفتگو با خبرنگار ما گفت:
امروز خبری مطالعه کردم که روستای آل بویه را می خواهند احیا کنند، و چقدر فاصله است از شعار تا عمل.
 من آن زمان که تازه به گیلان آمدم یکی از مناطقی که توجهم را جلب کرد روستای آل بویه بود، و با توجه به اینکه دفتری در املش داشتم با حمایت برخی از مدیران محلی شروع به زمینه سازی برای برند کردن روستا کردیم که به ساخت مستندی هم ختم شد، اما بعد که دوستان ما مهاجرت کردند من دیگر نتوانستم پیگیر اجرای کامل طرح باشم، 
من فکر می‌کنم اگر بخواهیم از ظرفیت‌های واقعی استان گیلان، به‌ویژه مناطق کوهستانی اطراف املش، بهره‌برداری پایدار کنیم، روستایی مثل آل بویه باید در اولویت قرار بگیرد. ما اینجا با یک موقعیت منحصربه‌فرد مواجه هستیم: روستایی که هم در دل طبیعت بکر کوهستانی واقع شده و هم در نزدیکی جنگل‌های سرسبز شمال، و از آن مهم‌تر، اسمش خودش حامل یک لایه‌ی تاریخی است.
ببینید، احیای چنین روستایی فقط به معنی بازسازی خانه‌های قدیمی نیست. این کار در واقع یک پروژه توسعه‌ی انسانی، فرهنگی و اقتصادی است. منطقه ظرفیت بالایی در حوزه بوم‌گردی داره، اما به خاطر نبود زیرساخت‌ها و فقدان سیاست‌گذاری مشخص، این ظرفیت تا حالا خاموش مانده.
ما اگر بخواهیم این روستا رو دوباره زنده کنیم، باید با یک نگاه چندلایه وارد عمل بشیم. از یک طرف باید به تاریخ و بافت فرهنگی‌اش احترام بگذاریم، یعنی بناهای سنتی رو مستند و مرمت کنیم، زبان و آیین‌های محلی رو ثبت و احیا کنیم. از طرف دیگه باید زیرساخت‌های زندگی امروز رو هم بهش اضافه کنیم، مثل اینترنت، جاده، برق پایدار.
نکته دیگه اینه که احیای آل بویه نباید فقط پروژه‌ای دولتی باشه؛ مردم روستا باید بازیگر اصلی باشن. بدون مشارکت مردم، هیچ توسعه‌ای ماندگار نمی‌مونه. به همین دلیل در طرح، تشکیل یک شورای محلی از اهالی روستا و متخصصان منطقه پیش‌بینی شده. این شورا می‌تونه هم ناظر اجرا باشه و هم محرک ایده‌ها.
از منظر اقتصادی هم، ما به دنبال این هستیم که مشاغل محلی دوباره فعال بشن. مثلاً اگر صنایع دستی خاصی در منطقه بوده یا ظرفیت کشاورزی کوهستانی وجود داره، باید بهشون جان تازه‌ای بدیم. همچنین با ایجاد اقامتگاه‌های بوم‌گردی می‌تونیم خانواده‌های محلی رو وارد زنجیره گردشگری کنیم.
در کنار همه این‌ها، بخش رسانه و برندسازی نباید فراموش بشه. ما باید آل بویه رو معرفی کنیم — با تصویر، با قصه، با روایت. خیلی از روستاهای موفق شمال کشور، از طریق همین روایت‌سازی به مقصدهای گردشگری تبدیل شدن.
در نهایت، این طرح قراره هم تاریخ رو حفظ کنه، هم طبیعت رو، و هم زندگی مردم رو بهتر کنه. اگر با دقت و تدبیر پیش بریم، آل بویه می‌تونه تبدیل بشه به یکی از الگوهای موفق توسعه روستایی پایدار در شمال ایران.
+ گروه خبری اخبار مدیریت
#توسعه_روستا
#روستای_آل_بویه
#مشاور_تحقیق_و_توسعه 
×روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه