شعر: همه خواهران من / انگلیسی + فارسی

Poem: All My Sisters

(Dr. Hojjat Baghaei)

All my sisters are

that minister's wife

who, with wide-awake eyes

pulls out hope from files

and puts it in the pocket of the law

that street child

who swallows her entire childhood

with the smell of smoke and hawking

and still has a smile

that she can't seem to shake.

All my sisters are

the woman

who moves the whole world in the hypermarket

with the voice of "Next, please"

and still

thinks

about her boyfriend

whose math score has dropped.

And the woman

who sells flowers next to the red light

with a tired veil

and cheerful flowers

to gather her evening bread

from the heart of horns and trunks

.

They all have a place in my heart with the name of sister.

Even the taxi driver who sings her favorite song in the crazy morning traffic without caring if someone is frowning behind her. Or the pilot who ties the sky like a scarf to her long hair of experience and lands the plane with a final smile with maternal security. My sisters are women who walk under the relentless rain of judgment with boots of patience and umbrellas of dreams. I wish an earthquake... not from the ground, but from the hearts and shakes all the walls of incomprehension! I wish people could walk the streets without bad energies, without scars on their tongues, without racial and sexual slurs, and change history with a "good morning." Let us learn love
not with the rush of touch
nor with trembling lust
but with respect.
Let us learn to love
like a mother who kisses her child
not for herself
but for her childhood.
And may a day come
when a girl alone in the alley at dusk
feels like a sister
not a prey in the dark.
If I write a poem
about a woman
about a girl
about a mother
about a lady
about a sister
it is not because I am a poet
it is because I have not yet forgotten to be a human being.

----
Monday, August 3, 14th is International Sisters Day...
+Diary of a Research and Development Consultant

-----------

به مناسبت روز جهانی خواهر:

شعر: همه خواهران من

(دکتر حجت بقایی)

همه خواهرانِ منند
آن زنِ وزیر
که با چشم‌هایی بیدار
از لای پرونده‌ها
امید را بیرون می‌کشد
و به جیبِ قانون می‌گذارد
آن کودکِ خیابانی
که تمامِ کودکی‌اش را
با بوی دود و دست‌فروشی
می‌بلعد و باز
لبخندی دارد
که بلد نیست از دهانش بیفتد.
همه خواهرانِ منند
زنی که در هایپرمارکت
با صدای "بعدی لطفاً"
همه‌ی دنیا را جابه‌جا می‌کند
و هنوز
به پسرکش فکر می‌کند
که نمره ریاضی‌اش کم شده.
و آن زن
که کنار چراغِ قرمز
گل می‌فروشد
با چادری خسته
و گل‌هایی شاد
تا نانِ شبش را
از دلِ بوق‌ها و تنه‌ها
بچیند.
همه‌شان
با نامِ خواهر
در دلِ من جا دارند.
حتی
آن زنِ تاکسی‌ران
که در ترافیکِ دیوانه‌ی صبح
آوازِ دلخواهش را می‌خواند
بی‌آن‌که اهمیت دهد
که پشت سرش
کسی اخم کرده.
یا آن خلبان
که آسمان را
مثل روسری‌اش می‌بندد 
به موهای بلندِ تجربه‌اش
و هواپیما را
تا لبخندِ نهایی
با امنیتِ مادرانه‌ای
فرود می‌آورد.
خواهرانِ من
زنانی‌اند که
زیرِ بارانِ بی‌امانی از قضاوت
باز
قدم می‌زنند
با چکمه‌هایی از صبر
و چترهایی از رؤیا.
کاش یک زلزله...
نه از زمین
که از دلها
برخیزد
و تمامِ دیوارهای نفهمی را
بلرزاند!
کاش آدم‌ها
بدون انرژیهای بد
بی‌زخمِ زبان
بی‌خط‌کش‌های نژادی و جنسی
در خیابان راه بروند
و با یک "صبح بخیر"
تاریخ را عوض کنند.
عشق را بیاموزیم
نه با شتابِ لمس
نه با شهواتِ لرزان
که با احترام.
یاد بگیریم
دوست داشتن را
مثل مادری
که کودک‌اش را می‌بوسد
نه برای خودش
که برای کودکی‌اش.
و ای کاش
روزی برسد
که دختری در غروب
تنها در کوچه
احساسِ خواهر بودن کند
نه طعمه‌ای در تاریکی.
من اگر شعری می‌نویسم
از زن
از دختر
از مادر
از بانو
از خواهر
برای آن نیست که شاعر هستم
برای آن است
که هنوز
آدم بودن را
فراموش نکرده‌ام.
+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه